Percorso

“L’ultimo pugno di terra”, naschet su romanzu de su film

Traduzioni di Tore Cubeddu - S’òpera de Fiorenzo Serra subra sa ‘renàschida traida’ si faghet progetu multimediale de sa collana Filmpraxis, pro sas Editzioni Il Maestrale. de Elisabetta Randaccio

''L'ultimo pugno di terra''L’ant presentadu in Casteddu su progetu multimediale subra L’ultimo pugno di terra, de Fiorenzo Serra, a pustis de s’antemprima istadiale, in trìulas coladu in Tàtari.

Mèrcuris 12 de santandria in su Minimax, su Ridotto de su Teatro Massimo, b’at àpidu una serada prena a in antis de unu muntone de gente atenta. A pustis de sos saludos istitutzionales de su sìndigu de Casteddu Massimo Zedda e de s’Assessora a sa Cultura de sa Regione Autònoma de Sardigna Claudia Firino, Antonello Zanda, su diretore de su CSC de s’Umanitaria de Casteddu, ente chi cun s’Universidade de Tàtari at chertu a fàghere su progetu, at postu a craru su sensu de sa leada in parte a custa faina in intro de sa visione culturale de sa Cineteca Sarda. A pustis, Paola Ugo e Giuseppe Pilleri, chi ant contivigiadu su libru, una casta de “romanzu de su film”, subra L’ultimo pugno di terra, ant chistionadu paris a Gianni Olla chi at dedicadu a su regista tataresu in prus de unu sàgiu mentovadu in su libru, finas àteras publicatziones de giudu, a treghentosessanta grados de s’òpera de Fiorenzo serra, coordinados dae Sergio Naitza. A s’acabu ant proietadu sa versione acontzada de su documentariu.

''L'ultimo pugno di terra''Ma ite at significadu pro su regista e pro su cìnema sardu custu film gosi trumentadu, e de unu ghetu “maladitu”? In sas pàginas de su libru contivigiadu dae Ugo e Pilleri agatamus impostas e, mescamente, comente acuntesset a sos capolavoros cinematogràficos, resessimus, pro mèdiu de un’òpera de arte, a torrare a fraigare unu perìodu istòricu e culturale a manera pretzisa. Podimus mòere dae s’acabu, est a nàrrere dae sa proietzione fata dae Serra a sos commitentes suos, chi sunt s’amministratzione de sa Regione Sardigna, in làmpadas de su 1964: una serada chi at a marcare sa sorte de sa pellicola, ma finas sa carriera de su regista tataresu. Difatis su documentàriu no agradat; a pustis de annos de contributos medas, sa classe polìtica dirigente de s’ìsula, a seguru non frunida de sensu estèticu, est isporada. Belle che beru diat àere chertu chi esserent coladas in s’ischermo sas immàgines patinadas chi retrataiant sa Sardigna folclòrica e aseliada, comente contaiant su prus de sos documentàrios de tando.

''L'ultimo pugno di terra''Su film de Serra, intamas, est unu meledu subra sa Renàschida traida, petzi in parte acumprida, est unu contu peri capìtulos subra unu sestu econòmicu galu drammàticu e cun revesas a livellu sotziale. Su regista cun sos collaboradores  e iscenegiadores suos, est a nàrrere su mègius de sos intelletuales de tando dae Mialinu Pira a Antonio Pigliaru, dae Luca Pinna a Giuseppe Pisanu intre sos àteros, fiant resessidos a sintetizare unu mundu de cuntraditziones, galu a tesu dae sas mudaduras bonas. Non fiat, pro de beras, unu atu de acusa, ma unu meledu forte subra su bòidu de cussu chi depiat èssere su Piano di Rinascita. Ma cussu chi non cunsiderant sos polìticos in cussa proietzione trista fiat istada sa fortza manna de sas immàgines, sa sensibilidade cinematogràfica de su regista, chi, semper e cando, aiat produidu iscenas ispantosas in cussu chi, mancari gasi, podimus mutire s’atu de amore suo pro s’ìsula.

''L'ultimo pugno di terra''Dae tando comintzaiat su calvàriu de su film, chi, mancari segadu, ressessit a bìnchere su prèmiu “Agis” in su Festival dei Popoli, ma, a pustis, sa distributzione sua at a èssere unu bisu malu e in sos annos ant acontare 4 versiones diferentes (tres longumetràgios e unu curtzu), mentras Fiorenzo Serra at a istentare sa carriera sua de filmaker, iscrammentadu dae sa sorte de L’ultimo pugno di terra. Sa proietzione de sa versione acontzada dae su film torrat a dare fortza a su progetu suo cabudàrgiu e chie at a comporare su libru cun sos DVD at a pòdere gosare de sos extra e nde cumprèndere, duncas, sos acuntessimentos. Galu mègius si at a intrare in sa letura de su volùmene chi crobat sos contributos de sos curadores e de àteros espertos (in prus de sos giai mentovados Giuseppe Pilleri e Paola Ugo, Antioco Floris, Laura Pavone, Maria Margherita Satta, Micol Raimondi, Gianni Olla, Antonello Zanda e sa fìgia de su regista Simonetta chi dèdicat un’ammentu umanu e professionale a su babbu) pro firmare s’estètica, sos subènnere culturales, sotziales, antropològicos e trumentos distributivos e de acontzu de unu documentàriu chi aiat apassionadu finas a Cesare Zavattini, mentovadu in sos tìtulos de conca comente “consulente artìsticu” e chi, in una cantas pàginas famadas de su Straparole suo, aiat contadu s’iscena de sa cursa de sa gama de berbeghes e angioneddos  buschende-nde sa balia poètica forte.

17 dicembre 2014

Powered by CoalaWeb

Accesso utenti e associazioni