Percorso

Si gira “L'Accabadora” di Enrico Pau

Storia di una donna straordinaria, ispirata a una figura leggendaria della tradizione sarda. L'intervista di Elisabetta Randaccio. Foto di Valentina Corona

Enrico Pau e Antonia IaccarinoDopo l'articolo la versione in sardo

L'Accabadora” di Enrico Pau è un progetto che risale almeno a sei anni fa. Il suo percorso produttivo e artistico è stato complesso, esemplare, per certi versi, dei lungometraggi realizzati in Sardegna, ma, alla fine, si parte con le riprese e il regista di “Jimmy della collina”, ora può raccontare l’essenza di una storia con protagonista una donna straordinaria, che sarà interpretata da Donatella Finocchiaro.

L’ambientazione sembra lontana dai film precedenti del regista: una buona parte del lungometraggio avrà, infatti, come location un paesino sardo, ancora sfiorato dall’arcaismo, negli anni quaranta. «È, comunque, la narrazione di un passaggio esistenziale» ci racconta Pau «ambientata in una Sardegna vicina all’immagine con cui l’abbiamo spesso vista sul grande schermo, ma è presente anche Cagliari, seppure quella degli anni quaranta, nel momento drammatico dei bombardamenti degli alleati. Questo contesto storico mi è caro, anche per ragioni prettamente personali, familiari. Dentro quella città martoriata ci furono storie terribili, ma pure paradossalmente affascinanti dal punto di vista umano e anche narrativo. Peraltro recentemente ho avuto la fortuna di girare un documentario proprio su quei giorni».

La conferenza stampaMi pare che, comunque, alcuni tuoi temi ritornino, il cambiamento della protagonista, per esempio, richiama quelli formativi di altri tuoi personaggi...
Questa volta, però, la protagonista non è un’adolescente; certo c’è un mutamento profondo nella sua vita, assai concentrato nella linea temporale; non è esattamente un racconto di formazione, è presente semmai una rinascita. Si tratta di una donna intrappolata in un microcosmo arcaico, che la “imprigiona”, così come il suo contatto coi moribondi, col dolore, attraverso un atto “potente”, tramandatole per via familiare, le impedisce di vivere come gli altri, per cui, per lei, il cambiamento diverrà fondamentale.

Enrico Pau e Antonia IaccarinoUna donna, dunque, legata alla morte che arriva in una città, dove il lutto é palpabile...
Nel film, per la protagonista Annetta, vita e morte si contaminano sincronicamente. Questo è evidente nella prima parte, quando compie il rito. D’altronde Annetta presenta elementi quasi sciamanici, è una donna misteriosa che percepisce la realtà in maniera totalmente diversa dalla norma.

Come sei arrivato alla collaborazione con Donatella Finocchiaro?
Il film è stato scritto e pensato proprio per lei. Infatti, Donatella Finocchiaro è un’attrice speciale, che ha nei suoi tratti e nel suo modo di interpretare l’essenza iconica di un Sud fuori dal tempo. La aspetteremo fino a settembre, perché è incinta, ma il suo contributo sarà essenziale. Poi, sono assai contento di avere come attore l’irlandese Barry Ward, un interprete emergente, il quale è stato nel cast del film di Ken Loach scelto per il Festival di Cannes.

Pau, Iaccarino e Zedda alla conferenza stampaÈ irlandese come una delle parti coproduttrici...
I legami produttivi con l’Irlanda ci hanno richiesto una serie di figure tecniche e l’attore principale, ma sono stato fortunatissimo, Barry è un professionista fantastico, anche umanamente è splendido.

La tua squadra di tecnici, invece, sarà confermata?
Non proprio. Avrò una nuova direttrice della fotografia, anche lei irlandese, giovane, ma talentuosissima, mentre al montaggio si confermano Andrea Lotta e Johannes Hiroshi Nakajima, due grandi professionisti con cui ho lavorato con ottimi risultati in una parte delicata della struttura di un film.

La conferenza stampaE la sceneggiatura non ha “sofferto” degli anni?
No, il lavoro svolto con Antonia Iaccarino è molto vivo e interessante. E poi una sceneggiatura continua a esistere e, magari, a modificarsi, quando si gira, è sempre in divenire...

 

Articoli correlati:

Pau e il mondo sull'orlo di un burrone

 


Si girat “L'Accabadora” de Enrico Pau. Istòria de una fèmina ispantosa, ispirada a sa figura legendària de sa traditzione sarda. Intervista de Elisabetta Randaccio. Foto de Valentina Corona

L'Accabadora” de Enrico Pau est unu progetu de a su nessi 6 annos a como. Su percursu produtivu e artìsticu sou est istadu cumplicadu meda, fintzas esemplare, a manera sua, de totu sos longumetràgios fatos in Sardigna. A sa fine, però, si partit e como su regista de “Jimmy della collina”, podet contare s'essèntzia de una istòria chi tenet a protagonista una fèmina ispantosa, intepretada dae Donatella Finocchiaro.
S'ambiente paret atesu meda dae sos film chi aiat fatu su regista: una parte manna de su longumetràgiui at a tènnere, difatis, comente location una biddighedda, ancora arcàica, de Sardigna, in sos annos baranta. «Est, comente si siat, su contu de unu paisàgiu esistentziale» nos contat Pau, «ambientadu in una Sardigna chi torrat acanta meda a s'immàgine chi amus bidu bortas meda in su cìnema, ma chi si podet agatare in Casteddu puru, mancari in cussa de sos annos baranta, in su momentu de sos bombardamentos de sos alleados. Custu cuntestu istòricu ddu porto in su coro, finas pro resones personales, familiares. In cussa tzitade martiriada bi sunt istadas istòrias terrìbiles, ma pro finas ammajadoras dae su puntu de vista umanu e narrativu. Pagu tempus a como apo tentu finas sa fortuna de girare unu documentàriu subra de cussas dies».


Mi paret, chi sos temas tuos torrent, su cambiamentu de sa protagonista, pro esèmpiu, assimìgiat a sos temas formativos de àteros personàgios tuos...
Custa borta, però, sa protagonista no est una pitzinna; tzertu, sa vida sua cambiat a manera profunda in unu tempus curtzu meda in sa lìnea de su tempus; no est unu proòpiu unu contu de formatzione, b'est prus che totu s'idea chi si torrat a nàschere. Est una fèmina chi est in sa trampa de unu microcsmu arcàicu, chi l'impresonat, gasie comente su cuntatu cun sos moribundos, cun su dolore, chi, pro mèdiu de s'atu “potente” chi at imparadu dae sa famìlia, l'impedit de bìvere comente sos àteros, pro custu su cambiamenbtu at a èssere de fundamentu pro issa.

Est, duncas, una fèmina acapiada a sa morte, chi lompet in una tzitade in ue su lutu si podet tocare...
In su su film, pro sa protagonista Annetta, vida e morte currint paris, in su matessi tempus. Custu si podet bìere cu craresa in sa prima parte, cando faghet su ritu sou. Annetta si presentat cun elementos casi sciamànicos, est una fèmina de mistèriu chi bidet sa realidade a manera diferente cuforma a sa norma.

Comente ses lòmpidu a sa collaboratzione cun Donatella Finocchiaro?
Su film est istadu iscritu e pensadu pròpiu pro issa. Difatis, Donatella Finocchiaro est una atritze ispetziale, chi portat in sa figura sua e in sa manera de interpetare s'essèntzia icònica de su Sud foras dae su tempus. L'amus a ispetare finas a cabudanne, pro ite est ràida, ma su contributu sua at a èssere de importu mannu. Ma seo cuntentu de tènnere finas s'atore irlandesu Barry Ward, unu intèprete chi est cumintzende, chi est istadu seberadu finas dae Ken Loach pro su film chi fiat in su Festival di Cannes.



Est irlandesa una de sas coprodutoras
Sos acàpios a s'Irlanda nos ant fatu pònnere figuras tècnicas e s'atore printzipale, ma so fortunadu meda ca Barry est unu professionista ispantosu, fintzas comente òmine.

S'iscuadra de tècnicos est cunfirmada?
No in totu. Apo a tènnere una diretora de sa fotografia noa, issa puru irlandesa, pitzinna ma brava meda, a su montàgiu si cunfirmant invetzes Andrea Lotta e Johannes Hiroshi Nakajima, duos professionistas bravos meda chi ant traballadu cun megus in una parte delicada meda de s'istrutura de su film.

E s'iscenegiadura no at “sufridu” in sos annos?
No, su traballu cun Antonia Iaccarino est biu e interessante. A pustis una iscenegiadura sighit a esìstere e, mancari a mudare, cando si girat. Est semper unu bènnere a èssere...

14 maggio 2014


Powered by CoalaWeb

Accesso utenti e associazioni